പ്രളയകാലത്തു മാത്രമല്ല
എപ്പോഴും
അണക്കെട്ടുകള്‍
കെട്ടി നിര്‍ത്തുന്നത്
തലമുറകളുടെ കണ്ണുനീരാണ്.
കെട്ടിയിട്ട് കൊന്ന ജീവന്റെ
ഒഴുക്കില്‍
അലിഞ്ഞമര്‍ന്ന വീടുകളുടെയും
വെള്ളം കുടിച്ചു മരിച്ച
അങ്ങാടികളുടെയും വിലാസമാണ്.
പൂമരങ്ങളുടെ നിഴല്‍ വീഴുന്ന
കൃത്രിമ ജലാശയത്തില്‍
പൈതൃകങ്ങളടിഞ്ഞു പോയ
ഭ്രഷ്ടരുടെ
ഗൃഹാതുരതയാണ്.
വികസനമെന്നാല്‍
അണക്കെട്ടുകളും
നാലുവരിപ്പാതകളുമാണെന്ന്
സ്‌കൂളില്‍ പഠിക്കാത്ത
പ്രാണികളുടെ ശാപമാണ്.
ചീര്‍ത്തു ചത്ത
കൃഷിഭൂമികളുടെ
ശവകുടീരമായി
അണക്കിപ്പുറം നട്ടുപിടിപ്പിച്ച
പൂന്തോട്ടം പടര്‍ത്തുന്ന
പുച്ഛമാണ്.
പ്രളയകാലത്ത്
അണകളതിനെയെല്ലാം
തുറന്നു വിടുന്നെന്ന്
മാത്രം.
