കാവി നിറമുളള കാളക്കൂറ്റന്
നസ്റുളള വാഴക്കാട്
തീ പറക്കും മണ്ണ്
നുര പതക്കും കണ്ണ്
ചോരക്കൊതി മൂത്ത കരിങ്കണ്ണാ
വൈരക്കഥ പാടും കുറുനരി കണ്ണാ
നീ ചുട്ടുകരിച്ച നാടുകളൊന്നും പച്ച
പുതച്ചില്ലാ
നീ നക്കിയുടച്ച സംസ്കാര തരു
വെളിച്ചം കണ്ടില്ലാ
ഒറ്റക്കണ്ണാ നോക്കിക്കൊല്ലാതെ
ചെങ്കണ്ണാ ചുട്ടുകരിക്കാതെ.
കണ്ണുടഞ്ഞാനക്കൂട്ടം നിന്നമറുന്നു
തെരുവിന് ഇരകള് നിലവിളി തുടരുന്നു
കയറൂരിയ കാളക്കൂറ്റന് ചീറിയടുക്കുന്നു
പെണ്ണിന് കണ്ണീര്ചാലുകള് കടലായി മാറുന്നു
നിന്റെ പൊട്ടിച്ചിരിയിനിയില്ലാ
നിന്റെ കൊലവിളിയിനിയില്ലാ
കമ്പേറ് കരിനാക്കിന് കമ്പേറ്
കൊമ്പേറ് കരിങ്കണ്ണിന് കൊമ്പേറ്
ബോംബേറ് കുലമുടക്കും ബോംബേറ്
കണ്ണേറ് കാവികലിയുടെ കണ്ണേറ്
നാടായ നാടെല്ലാം ശ്വാസം നിലക്കുന്നു
ജനമായ ജനമെല്ലാം നിലവിളിച്ചാര്ക്കുന്നു.