ഒരു പനിനീര്
മണ്ണിനോടും വിദൂരതയോടും സംവദിക്കുന്നത്
അതിന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങള് കൊണ്ടാണ്
മുള്ളുകള്കൊണ്ട്
തൊടാനെന്നവണ്ണം
മുന്നോട്ടേക്കൊരു ചായലുണ്ടതിന്.
ഒറ്റക്കാലിലുള്ള നില്പ്
തന്റെ ചലനത്തെ തടയുന്നുവെന്ന്
അതിന് ബോധ്യം വന്നിരിക്കുന്നു.
എവിടേക്കും പോകാനാവാതെ ഒറ്റ നില്പ്.
ശബ്ദമില്ലാത്തതിനാല്
പ്രതിധ്വനികള് അകമേ തന്നെ
വീണുടഞ്ഞുപോകുന്നു.
അപ്പോള് മാത്രം
തന്റെ സുഗന്ധത്തെക്കുറിച്ച്
അഭിമാനം കൊള്ളുന്നു, അത്
ഉടലിലെ മുകുളങ്ങള്
കപ്പല് പായകളായി
നിവര്ന്നുവരുമപ്പോള്.
എന്നാല്,
അതിന്റെ കാണ്ഡം
ഒരു കയറായി ചുറ്റിവരിഞ്ഞ്
ഭൂമിയുടെ ഗര്ഭപാത്രത്തിലേക്ക്
വലിച്ചുകൊണ്ടുപോകുന്നു.
മൊഴിമാറ്റം: അബ്ദുല്ല പേരാമ്പ്ര