കറുത്തു മെലിഞ്ഞ്
മലര്ന്ന്
നീണ്ടു നിവര്ന്നങ്ങനെ കിടന്നോളും
കണ്ടവര്ക്കൊക്കെ കയറിയിറങ്ങാന്
നാണം മറക്കാനൊരു
തണല്പോലുമില്ലാതെ
വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞ്
പതഞ്ഞുപതഞ്ഞങ്ങനെ.
കുതിച്ചു കിതക്കും വേഗങ്ങളെ
ചുഴിയിലേക്ക് വലിച്ചു താഴ്ത്തി
ജീവനൂറ്റിയെടുത്തോളും
നിന്റെ ഒടുക്കത്തെ കാമം
പനി
ഉമ്മ
നെറ്റിയില്
തൊടുവിച്ചുവെച്ച
തുണിയുടെ
നനഞ്ഞ സ്പര്ശം
പാരസെറ്റമോളില്
അലിഞ്ഞുപോയ
ഊഷ്മാവിന്റെ
കൊടിയ ദുഃഖം
ബാല്യകാലത്തെ
ചുട്ടുപൊള്ളിയ
നിറംമങ്ങാത്ത
ഒരോര്മ...
ബിജു വളയന്നൂര്
വൃഷ്ടി പോലെ
മഴ...
ഒരു മറ,
രാത്രി പോലെ
തേങ്ങല്,
പകല്കിനാവുപോലെ
മധുരം,
ദാഹജലം പോലെ
അനുഭൂതി,
ആദ്യാക്ഷരം പോലെ
ഫാഇസ് അബ്ദുല്ല